Oorlog

Dit wordt geen verhaaltje over het debat over de Nederlandse missie in Afghanistan. Dit verhaaltje gaat over een film.
Afgelopen week zag ik de film The Hurt Locker, een film over de oorlog in Irak, die genomineerd is voor negen Oscars. In eerste instantie werd hij kleinschalig uitgebracht in de VS, met name bij verschillende festivals. Na de ietwat onverwachte hoeveelheid nominaties is hij dan ook in Nederland te zien. In totaal in negen zalen.

Ik houd niet zo van oorlogsfilms, zeker niet als er veel geweld en schieten in voor komt. Maar deze film staat los van alles wat ik als oorlogsfilm zou definiëren. Deze film neemt je mee naar Irak, naar de jongens die de bommen die her en der verspreid worden, op tijd proberen te ontmantelen. Natuurlijk komt er geweld en actie in voor, maar wel van een geheel andere orde. Je beziet het geheel namelijk via de menselijke kant, in eerste instantie vanuit de Amerikaanse soldaten, maar ook vanuit de lokale bevolking. Je voelt de hitte, de spanning, het gevaar. Maar ook de kick, de missie en de intenties van de soldaten die daar daadwerkelijk hun werk doen.
Na het zien van The Hurt Locker heb je een ander beeld voor ogen wanneer je op het journaal hoort dat dertig mensen zijn omgekomen bij een bomaanslag op een markt. Sterker nog, voor het eerst heb je er een beeld bij.

Los van alle ellende en de realiteit van een oorlog is dit echter een van de meest esthetische films die ik sinds lange tijd gezien heb. Prachtige scènes in de woestijn, slow motion beelden van ontploffingen, ga zo maar door. Hij sleept je mee, je bent erbij.

Gaat dat dus zien! Of koop hem, want hij is binnenkort al op dvd verkrijgbaar.