Ik heb gespijbeld. En het was heerlijk. Ik heb lekker op zaterdag uitgeslapen en Gods, gambling and LSD aan me voorbij laten gaan. Ik had al van horen zeggen begrepen dat het niet de meest indrukwekkende film was. Dus dat geloof ik dan maar. Ik hoefde nu pas om 15 uur aan te treden voor een film over Rwanda. Altijd leuk op zaterdagmiddag.
Iseta, behind the roadblocks, gaat terug naar een straat in Rwanda. Veertien jaar geleden werden hier de enige beelden gemaakt van daadwerkelijke moorden tijdens de genocide. Er zijn meer dan en miljoen mensen hier vermoord, maar alleen deze vier staan op tape. De journalist die ze maakte gaat terug en praat met nabestaanden om de mensen die je in de verte kunt zien een naam en een gezicht te geven. Erg indrukwekkend. Zeker als je daarna de families samen met de moordenaars naar de beelden ziet kijken. Dan rijst de vraag: mag je dit doen, voor een film? Blijkbaar wel. Jammergenoeg had de interviewer die het gesprek met de regisseur achteraf leidde zich niet goed voorbereid en eindigde het geheel met een geïrriteerde zaal over zoveel onprofessionaliteit.
Uren later viel ik bij .In for morion steeds bijna in slaap. Het enthousiasme van anderen uit de zaal deed me twijfelen aan mijn eerdere stelling over hoe interessant zo'n film dan is. Misschien lag het toch aan mij? Gelukkig kon ik 's avonds wel wakker blijven bij Heart of Factory. Over fabrieksarbeiders die het woord communisme weer zijn eigenlijke betekenis teruggeven. Che's geest leeft voort. Gelukkig. Leve de revolutie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten