Dit jaar wilde ik weer eens als vanouds genieten van de Parade-ervaring. Bij de ingang, wachtend op mijn afspraak, al ongegeneerd mensen kijken, dan na binnenkomst in de rij bij de kassa vooral om je heen kijken omdat alle artiesten parade maken en hun voorstellingen zo ludiek mogelijk proberen aan te prijzen. Veel te dure, maar lekkere, Surinaamse roti eten aan een klein tafeltje in de avondzon, het gesprek alleen onderbrekend om bij de fonteinbar bier te halen. En je plotseling moeten haasten omdat de eerste voorstelling bijna begint. In ons geval Freaks van East 74, een gezelschap dat in New York is ontstaan. Een prettige voorstelling, gebaseerd op de gelijknamige film van Tod Browning, die me vooral liet denken aan de keer dat ik op een echte freakshow was.
Wachtend op de tweede voorstelling weer terug naar het bier bij de bar. En dan de voorstelling waar ik andere jaren voor naar binnen en buiten was gerend: Ik beloof je dat ik onvoorzichtig zal zijn van Orkater. Een voorstelling over een ongeluk, over loslaten, over pijn. Met muzikanten die spelen en acteurs die zingen. Met instrumenten die voor de klap al over het podium verspreid raken, en die langzaam maar zeker weer bij elkaar worden geraapt, zoals dat na een ongeluk gedaan wordt. Alleen zorgen ze er in dit geval voor dat er in ieder geval muziek kan worden gemaakt. Terwijl de tegenliggers langzaam op je afkomen wachten de passagiers rustig af. 'Misschien kunnen we nog naar links sturen?', vraagt de een. 'Tja, daar is de berm,' antwoordt de ander. 'Ach, het gaat toch te snel,' verzucht de een weer. Om dan in duisternis te verdwijnen.
Dat er na afloop talloze biertjes en witte wijn gedronken moeten worden is inherent aan een avond op de Parade. De kater de dag erna ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten