Quarterlife

Wat hebben we het zwaar met zijn allen. Dertigers, en twintigers, die allemaal moeten opboksen tegen de verwachtingen die zijzelf en de wereld om hen heen hebben gecreëerd. Sarah Domogala portretteerde in de documentaire Alles wat we wilden vier ambitieuze mensen, die stuk voor stuk uiteindelijk concluderen dat de doelen die ze zichzelf gesteld hebben leiden tot twijfel en angsten, waaruit blijkt dat "hoe groter de illusie van uiterlijk succes, hoe wranger de eenzame uren thuis blijken".

Ten eerste: de film is prachtig. Mooie beelden, mooie montages, snelle cuts waarin een paar seconden in beeld een persoon heel kenmerkend wordt geportretteerd. Geluidsfragmenten worden later op de achtergrond weer herhaald, muziekjes lopen door elkaar heen. Domogala weet de sfeer van stress en oneindige impulsen op een bijzondere visuele manier weer te geven. De film voelt als een collage van beeld en geluid, een schilderij van deze tijd, gemaakt met de middelen van deze tijd.

Ten tweede: tja. Wat moet ik hier nou van zeggen? Dat het me verbaast dat mensen van mijn generatie zoveel willen en denken zoveel te kunnen dat het ze lamslaat? Dat ik het onbegrijpelijk vind dat Emiel van 29 paniekaanvallen heeft en dat Mirelle van 27 gefrustreerd is omdat ze haar creatieve talent wil ontwikkelen? Nee. Dat verbaast me niets. Wat me verbaast is dat dit blijkbaar anderen wel verbaast. Wie zijn die anderen dan? De oudere generatie, die de oorlog nog heeft meegemaakt, en die nu dagelijks verzucht dat wij zo'n geluk hebben terwijl het eigenlijk vroeger allemaal beter was?

Het zegt natuurlijk vooral iets over mijn wereld, mijn vrienden en vooral mezelf, dat ik in deze film alleen maar herken wat ik om me heen zie. Laat ik het dicht bij huis houden: paniekaanvallen zijn me niet vreemd, sinds het begin van mijn studie bezoek ik eens in de zoveel jaar een psycholoog of coach, en ik wil al jaren meer creatief bezig zijn. Om mij heen zie ik niets anders. Soms ligt de nadruk meer op de paniekaanvallen, soms meer op de frustratie zoveel te willen maar niet te kunnen kiezen. Wat ik me echter afvraag is of het tegenwoordig echt zo anders is dan 'vroeger'? Misschien is het een andere invulling van dezelfde termen? Eline Vere, uit het gelijknamige boek van Louis Couperus, had last van dezelfde symptomen. Haar verhaal speelt meer dan honderd jaar geleden, maar uiteindelijk komt zij ook in een quarterlife crisis terecht, zij het met een verdrietige afloop.

Ik geloof niet dat de uitspraken in Alles wat we wilden zo shockerend of nieuw zijn. Zelfs de filmstijl zal niet vernieuwend zijn. Toch is hij wel de moeite waard. Voor iedereen die nog twijfelt en denkt dat hij gek is. Voor mensen die de quarterlife crisis niet begrijpen. En voor alle anderen, omdat de beelden zo mooi zijn.
Er wordt overigens geen oplossing voor de problemen gegeven. Alhoewel ik het sterke vermoeden heb dat het gewoon een kwestie van afwachten is: je groeit er vanzelf uit.

Klik hier voor de documentaire.