Gisteren zag ik Finding Neverland, de geweldige film van Marc Forster uit 2004, over het verhaal achter Peter Pan. Een ware ode aan de magie van de verbeelding en het theater. Ergens in de film zegt J.M Barrie over zijn toneelstuk: 'it should be joyfull, that's why they call it play'. Die zin herinnerde me aan vorige week, toen ik in Purmerend rondliep waar het jaarlijkse festival Reuring plaats vond. Purmerend leek me nou echt zo'n plaats van nuchtere Noord Hollanders, die genoeg hebben aan hun boterham met worst bij de lunch en aardappels met stoofvlees bij het avondeten. Daarna met zijn allen naar Laat ze maar lachen of Idols kijken, en wachten tot het weekend begint omdat er dan gezopen kan worden in de kroeg. Ik ben niet vies van vooroordelen. Ik maakte kennis met Purmerend: de terrassen langs het grote lege plein zaten vol, de avondzon scheen nog tussen de authentieke huisjes door en het leven was goed.
Naast verschillende prachtige locatie voorstellingen, zoals die van CW Boost, geregisseerd door Jakop Ahlbom, was er straattheater. Na de jonglerende man op het slappe koord, die we zijn gang lieten gaan terwijl we wijn dronken, begon even later D'irque en Fien,. Zij lieten zien dat het zo simpel kan zijn. Een man, een vrouw en een piano. Oh, en wat trucjes. Jong en oud vergaapte zich aan wat ze zagen, en het schuchtere jongetje dat door D'irque het podium op gebaard werd, bleek uiteindelijk een waardig artiest te zijn.
Het publiek had niet door dat het donker werd en leefde mee met de avonturen op het toneel, terwijl de zon langzaam verdween, en de lantaarns op het plein aangingen. Ik vraag me af of sommige mensen daar wisten dat ze nu ook theater hadden gezien? Het zijn niet alleen zware stukken van Shakespeare, het is ook gewoon spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten