Ik was zeven, toen in 1985 op het Jeugdjournaal werd gesproken over de aanslag op de Rainbow Warrior, het meest bekende schip van Greenpeace. Ik weet nog dat er al weken gesproken werd over de geplande Franse kernproeven op Mururoa, en dat ik daar, voor zover ik begreep waar het over ging, tegen was. Want het was érg, zo begreep ik. Vijftien jaar later reisde ik door de Bay of Islands, waar op iedere mogelijke plek duiktripjes naar het scheepswrak werden georganiseerd. Helaas had ik net onsuccesvol een duikcursus gevolgd, en wilde ik even geen vissen of koraal meer zien.
Afgelopen november was de documentaire The Rainbow Warriors of Waheke Island tijdens het IDFA te zien. Afgelopen week was hij op tv. Hierin wordt het verhaal achter het schip verteld. Over de geboorte van de Rainbow Warrior, die eerst een andere naam had, en over haar reizen. En niet te vergeten over de crew, die uiteindelijk één grote familie werd en nu, min of meer toevalligerwijs, bijna in zijn geheel op Waiheke Island, een eiland in de haven van Auckland, woont.
Hun passie en overtuiging is ontroerend en hun activisme en lef bewonderenswaardig. Het zijn de mensen van het eerste uur die door middel van geweldloze acties campagne probeerden te voeren tegen walvisvaart en transporten van kernafval. Zij waren de eersten die door middel van publiciteit, met foto's en films, daadwerkelijk lieten zien wat die walvisvaart bijvoorbeeld inhield. De nu zo bekende beelden werden door hen de wereld in gestuurd.
Ik ben steeds weer enorm onder de indruk van dit soort verhalen. Het enthousiasme, de passie en de belangenloosheid die ermee gepaard gaan. Ik zou willen dat ik iets meer als hen in het leven zou staan en me iets meer betrokken zou voelen bij al deze verhalen. Zodat ik meer zou doen dan alleen recyclen en spaarlampen gebruiken. Mijn enige actie voor Greenpeace was toen ik tien was en ik Meisjesclub het Klavertje Vier oprichtte, waarmee we tijdens de jaarlijkse rommelmarkt bijna driehonderd gulden ophaalden die we aan Greenpeace gaven. In de jaren die volgden stuurden ze, ook na herhaaldelijk telefonisch én schriftelijk contact over het opheffen van de meisjesclub, oneindig veel bedelbrieven, die al met al ongeveer driehonder gulden aan postzegels moeten hebben gekost. Vanaf toen geloofde ik niet meer in de Goede Doelen.
De film is overigens hier te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten