Steden

De laatste tijd verkeer ik met enige regelmaat in vreemde steden. Steden waar ik niet bekend ben (in vergelijking tot de steden waar ik dat wel ben). Steeds weer voel ik me niet helemaal op mijn gemak. Vanaf het moment dat ik het lokale Centraal Station uit loop, maakt een naargeestig gevoel zich van mij meester.
Natuurlijk vraag ik me dan steeds af: hoezo? Mis ik nu de Amsterdamse grachten? De grachtenhuizen? De talloze fietsers? Het feit dat ik de weg beter ken? Voel ik me niet op mijn gemak omdat ik niet weet waar het leukste café is? Is het omdat de kans een bekende tegen te komen drastisch verkleind is? Onzin. Vaak zijn er grachten, en dus grachtenhuizen. Er zijn fietsers, ik ken de weg meestal redelijk, ik kan best beoordelen of een café leuk is of niet en ik kom op de vreemdste plekken bekenden tegen. Voorál in andere steden. Daarnaast: als ik op reis ben in andere landen heb ik er nooit last van. Zelfs niet van dat ik de weg niet ken en soms in stomme cafés beland.

Afgelopen weekend realiseerde ik het me ineens. Ik zat in een bus (iets wat ik Amsterdam overigens zelden doe, dus dat voelde wel weer exotisch) en keek naar buiten. Ik zag meisjes die duidelijk een vrijgezellenfeestje hadden georganiseerd (zo een waarbij er één met veel gekke ballonnen versierd is), ik zag twee oudere dames bij een halte staan. Ik zag een moeder met een kinderwagen. Een terras zat vol hippe mensen, die allemaal net zo leuk waren als de mensen op Amsterdamse terrassen. En toen viel het kwartje. Het is de overeenkomst, het gelijke. Overal zijn jonge moeders met kinderwagens, vrijgezellenfeestjes, oude dames die met de bus gaan. We zijn met zijn allen hetzelfde aan het doen.
Het is die gedachte waar ik zo mismoedig van word. Het besef dat we met zijn allen in dit pietluttig stukje aarde zo enorm ons best doen, maar dat het uiteindelijk op hetzelfde neerkomt. In Amsterdam ben ik te druk met mijn eigen 'drukke' bestaan. Dus heb ik die gedachte vooral in andere steden.