Soms ken je een liedje van buten en hoor je het opeens toch weer voor het eerst. Dat gebeurde me afgelopen weekend, toen ik door het donker over een bijna lege snelweg reed en alles om me heen uit Paul Simon bestond. Zijn stem nam me mee naar autoritjes van lang geleden, in soortgelijke nachten, achterin bij mij ouders, met lichtjes van lantaarnpalen die me slaperig maakten. Of late zaterdagavonden, als het bezoek nog praatte en wijn dronk en ik me stil had terug getrokken in een hoekje, om er ongemerkt bij te kunnen zijn.
Deze keer, terwijl ik over die lege weg reed, kwam de tekst opeens binnen. En realiseerde ik me dat dit vrolijke liedje helemaal niet zo vrolijk is. Maar wel prachtig.
"She said losing love is like a window in your heart, Everybody sees you're blown apart, Everybody sees the wind blow."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten