Gisteren had ik zo'n dag waarop ik voortdurend tegen kleine dilemma's opliep. Ik zat op de fiets toen het opeens begon te regenen. Ik was natuurlijk goed voorbereid van huis gegaan met mijn oncharmante regenpak in mijn evenzo oncharmante fietstassen. Bij de eerste druppels dook ik wat dieper in mijn niet geïmpregneerde zomerjas. Een blik omhoog leerde me dat ik met geen enkele zekerheid kon zeggen of deze bui zou over- of meewaaien. Na een paar minuten namen de druppels in frequentie toe. Mijn jas werd vochtig, mijn spijkerbroek toonde vlekken. Ik twijfelde: trek ik mijn regenpak aan of niet? Uiteindelijk besloot ik tot actie over te gaan, ik parkeerde mijn fiets tegen een huis, stond een paar minuten te hannessen met jassen uit en aan en broek over schoenen en meer van dien. Toen ik weer op mijn fiets zat was de bui natuurlijk alweer afgenomen en na een paar minuten was het droog.
Even later fietste ik achter Centraal om bij de pont te komen. Ik zag dat de pont van de overkant nog niet vertrokken was, maar dat zou vast niet lang meer duren. Hoe dichter ik bij CS kwam, hoe duidelijker het werd dat ik nog een kans maakte om toch deze pont nog te halen. Langzaam begon ik harder te fietsen, de pont aan de overkant in de gaten houdend. Toen ik uiteindelijk goed op snelheid was (let wel: ín mijn regenpak), zag ik de pont aan mijn kant van het IJ vertrekken.
Wat mij de rest van de dag bracht tot overpeinzingen over het moment waarop je besluit actie te ondernemen, en of dat dan niet eigenlijk altijd te laat is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten