Everybody needs a fishbowl, zegt Barry Schwartz in zijn lezing over de paradox van de keuze.
Ik ben het met hem eens. Hij heeft me het antwoord gegeven dat ik zocht.
Zeven en een half jaar geleden, op 1 januari 2002, werd ik vegetariër. In eerste instantie uit idealistisch oogpunt. Ik wilde niet meer meedoen aan een proces waar ik het tot in de details niet mee eens ben. Daarnaast voelde ik me hypocriet dat ik wel beesten at, maar ze niet zelf zou doden.
Een prettige bijkomstigheid, zo ontdekte ik langzaam, was dat ik in restaurants veel minder moeite had met mijn menukeuze. Uiteindelijk staat er vaak maar een, hoogstens twee, vegetarische gerechten op de kaart. Mijn eerste vissenkom.
Op andere gebieden probeer ik ook vissenkommetjes te creëren voor mezelf. Zo probeer ik zo 'groen' mogelijk te leven: ik recycle, laat mijn oplader niet in het stopcontact zitten, eet zo veel mogelijk biologisch. Dat soort dingen.
Daardoor wordt ik soms door mensen gezien als een soort dwaze idealist, want 'het helpt toch niet'. Mijn antwoord gaat vanaf nu zijn: jawel, want het is een vissenkommetje. Het helpt mij, bij het maken van keuzes.
Waarom alleen maar nieuwe spullen kopen als vrienden en familie genoeg oude meuk hebben om mijn huis weer mee te vullen? Waarom bij Mc Donalds een vieze salade eten als ik ook in een lokaal restaurantje iets kan eten?
Er moeten meer vissenkommen komen. Ik heb nog steeds geen behang of lampen gekocht omdat ik niet kan kiezen. Ik haat kleren kopen omdat ik niet door de massa heen langs ellenlange kledingrekken wil lopen. Ik heb geen pensioenfonds omdat ik niet weet welke het beste is.
En wanneer iemand mij weer eens op mijn inconsistente gedrag wil wijzen: je beweert groen te leven, maar vliegt wel jaarlijks naar Verweggistan, dan zeg ik: de wereld is mijn vissenkom, en ik wil haar helemaal ontdekken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten