Het moet geen pretje zijn geweest om de afgelopen, pak hem beet, vijftig jaar in Afghanistan te hebben gewoond.
Niet dat ik dat niet al wist natuurlijk. Ik volg het nieuws en ben op de hoogte van de ontwikkelingen sinds 2001 en de geschiedenis die daaraan vooraf is gegaan.
Maar afgelopen week las ik A Thousand Splendid Suns van Khaled Hosseini. Waardoor ik al die feiten die ik ergens in mijn geheugen had geparkeerd opeens toch anders ging zien. Binnen het levensverhaal van een paar mensen. En ook al zijn het verzonnen verhalen, het gaat ook om geleefde levens. Het beschrijft een wereld die heeft bestaan, met regels en gewoonten, waarin mensen geleefd hebben.
Zeven jaar geleden vloog ik van Singapore naar Amsterdam over Afghanistan heen. Amerika was een half jaar eerder het land ingevallen, ik had het nieuws op een afstandje gevolgd. Ik stond achterin het vliegtuig met mijn neus tegen het raam gedrukt en zag onder me een oneindige reeks droge bergen. Ik kon niet inschatten hoe hoog ze waren, ze benamen mijn adem. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn om daartussen te staan.
Jaren later zag ik op televisie een Engelse journalist die met verschillende troepen, inclusief de onherkenbaar in tulbanden gewikkelde Taliban, sprak en door het land reisde. Ik zag meren, bossen, dorpen. Gewoon eigenlijk, een land.
Weer later zag ik in een documentaire de stam die in de opgeblazen Buddha's van Bamiyan, die door het verdwijnen van het toerisme opeens geen inkomen meer hadden.
Wat een land, wat een verhalen. Hopelijk krijgen ze ooit rust.
Nog een woord over het boek: lezen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten