Hoe vreemd is het dat iedereen op deze wereld zijn eigen taal spreekt? Films laten Aboriginals zien die een taal spreken die al meer dan duizenden jaren oud is, maar die klinkt alsof ze jibberisch praten. En de Afrikanen in vluchtelingenkampen vertellen verschrikkelijke verhalen in woorden die niet lijken op de ellende die ze beschrijven.
En dan die andere taal, van beelden. Die steeds weer nieuwe verhalen vertellen. En nieuwe werelden laten zien die ik ook wil ontdekken. Close-ups van spinnenwebben, verlengsnoeren in de Australische jungle of mensen die alleen maar wachten op eten. Mensen die verschrikkingen hebben gezien en meegemaakt die ze met niemand kunnen delen, omdat iedereen hetzelfde heeft meegemaakt.
En hoe mooi is deze wereld dat de mannen in Australië vertellen dat ze in hun dorp net als Nelson Mandela proberen te zijn. En dat ezelthes in Afrika ondanks alle ellende blijkbaar toch hun kans hebben gegrepen en dan zwanger zijn. Alhoewel die kleine ezeltjes het waarschijnlijk weer heel zwaar zullen hebben.
En door dit alles beleef ik de taal van de geur. Van de Aboriginal kindjes naast me in de bus, jaren geleden. Of de mensen naast me op straat in Coober Pedy. De stoffige Afrikaanse wegen als de avond valt. De geur van de vuurtjes op straat. Jammer dat je die er niet ook bij krijgt in de bioscoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten