Koos Moerenhout

Hij is zesendertig jaar en heeft vandaag zijn laatste race als prof wielrenner gereden. Koos Moerenhout.
Ik had, tot vanavond, nog nooit van hem gehoord.

Berichten als deze, die terloops tijdens een journaaluitzending worden medegedeeld, stemmen me treurig. Het is niet dat ik me interesseer voor de wielersport. Sterker nog, ik begrijp het denk ik niet zo goed. Ik snap niet waarom het leuk is te weten wie de gele of de bolletjes trui draagt en welke ploeg het hoogst in het klassement staat. Het gaat me dus niet om de sport. Het gaat me om Koos.

Koos, die al sinds zijn vierde fietst. eerst nog wankel, voortgeduwd door zijn vader op zijn fietsje met zijwieltjes, die later met vriendjes door de wijk ging racen en altijd won omdat hij de langste benen had. Koos, die sinds zijn twaalfde, toen hij eindelijk op een sport mocht van zijn ouders, voor wielrennen koos, maar nog net te klein was om mee te doen met de junioren races in het dorp. Die toen jaren trainde en vanuit school snel naar huis fietste op zijn gewone grijze straatfiets, om vervolgens zijn rode of blauwe racefiets uit het stalletje achter in de tuin te halen, waarna hij uren over verlaten landweggetjes reed.

Koos, die werd opgemerkt tijdens de lokale wielerwedstrijden, en een eigen coach kreeg. Die uiteindelijk werd gescout voor de nationale ploeg en daar, eerst als haas en later als renner, nu zo'n acht jaar in heeft gereden. Die na lang wikken en wegen, en nachtenlange gesprekken met zijn vrouw, die hem als sinds zijn vijftiende steunt, anderhalf jaar geleden heeft besloten te stoppen. Die zou nog trainen voor Australië, en daarna was het klaar.

Koos reed vandaag zijn laatste race. En als de aardige redactie van het journaal het niet noemenswaardig gevonden had, had ik nooit van zijn bestaan geweten. Iedere keer als ik zo'n bericht hoor, realiseer ik me dat er een heel leven achter deze mededeling zit. En dat er nog veel meer levens als deze zijn, waar ik geen weet van heb. Maar het zijn juist deze levens die zo interessant zijn. Zoals er dus nog zoveel meer zijn, die ik niet eens ken.

Het ontroert me, die toewijding. Het raakt. Ik hoop dat Koos een mooie nieuwe toekomst tegemoet gaat. En dat hij terug kijkt op een prachtig wielerverleden.