Ik kan niet schaatsen en ik ben vegetariër, dus ijspret en boerenkool met worst gaan ook aan me voorbij. En dan de dramatiek van het nieuwe jaar, dat je zin hebt in een frisse start, maar dat de kou buiten je weerhoudt van enig initiatief dat daartoe zou kunnen leiden. En dan heb ik het nog niet eens over het einde van de winter, als je je echt niet meer kan herinneren hoe het voelde om de warme zon op je huid te voelen, en je lippen steeds schraal zijn en je je zomerkleren weer uit de kast wil trekken maar het nog veel te koud is om daar aan te denken.
Ik hou wel van de geur van de lente, en dat alles open gaat, en nieuw is. Het gevoel dat je de wereld in wil omdat die zo mooi is. Ik hou ook van boswandelingen waarbij je met je voeten door de beukenootjes loopt, en ik hou van Amsterdam, als het ijs glinstert op de grachten en de sneeuw elke brug op een foto van Jacob Olie laat lijken.
Maar vooral hou ik van de zomer, met vrienden op terras of in park, frisse slades met vruchten eten, om elf uur door de stad fietsen terwijl het nog licht is.
Alleen, het duurt nog zo verschrikkelijk lang tot het weer zover is. Ik vrees dat het aantal keren dat ik door de regen moet fietsen vele malen groter gaat zijn dan de boswandelingen die ik zal maken, en dat de sneeuw de eerste uren prachtig ligt te zijn en dan verandert in een grote modderpoel waar je met je fiets kan uitglijden. Met andere woorden: ik kom er niet uit. Ik houd van kleine momentjes binnen bepaalde seizoenen, en van andere seizoenen in het algemeen. Op dit moment ziet het er niet goed uit. Ik kruip in bed. Bel me maar als de bomen weer gaan bloeien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten