Afrika

Mijn vriendin Monica is al jaren getrouwd met Ablo uit Mali. Ze hebben elkaar jaren geleden leren kennen via een voorstelling van het Holland Festival. Ablo was met zijn Malinese spelers uitgenodigd om op het Roots (toen nog onderdeel van het HF) te spelen, Monica deed de productie in Nederland. Na heel veel gedoe en een lange tijd onduidelijkheid kregen ze dan een echte relatie. En trouwden ze een tijdje later, beide voor de tweede keer.

Samen zetten ze stichting Jigo op, genaamd naar het dorp van Ablo, om de mensen daar van water, onderwijs en andere middelen te voorzien. Ik had het voorrecht om jaren geleden twee weken in Jigo te zitten en te leren van Ablo. Over het leven in Mali, over de instelling van de mensen van het Afrikaanse platteland, de gebruiken en rituelen. Daarna heb ik dankzij zijn contacten Mali op een bijzondere manier leren kennen.

Nu is Ablo vorig jaar ziek geworden. Heel ziek. En als je in Afrika ziek bent, dan is dat niet goed. Dan helpt het ook niet als je een leuke Nederlandse vrouw hebt. Wekelijks lees ik Monica's verhalen, en steeds weer ben ik verbaasd over hoe ze het doen. Hoe ze zich daar nu redden.
Voor hen kan ik weinig betekenen. Maar Jigo kan ik onder de aandacht brengen. Bij deze.