Boeddha

De afgelopen dagen heb ik voor een filmproject op een aantal plaatsen in Nederland jonge mensen gefilmd die lid zijn van SGI, Soga Gakkai, een boeddhistische stroming. Elke bijeenkomst begint met ' chanten' oftewel reciteren. Op hun site staat hierover:

Het is door onze dagelijkse gongyo, ofwel ‘volhardende beoefening’, en daimoku, de recitatie van de universele wet van Nam-myoho-renge-kyo; hierdoor stellen we onszelf in staat de weerstand en laster ten opzichte van de Wet van het leven, die we in voorgaande levens hebben ontwikkeld en die nu onze ‘spiegel’ dof maken, uit te wissen. Door dagelijks gongyo en daimoku te doen onthullen we de krachtige en zuivere levensconditie van onze boeddhanatuur

En aangezien ik op bezoek was en hen ging filmen, was het minste dat ik kon doen meedoen. Zeker aangezien het meestal 'slechts' een kwartiertje gedaan werd. Nu is een kwartier lang Nam-myoho-renge-kyo zeggen nog helemaal niet zo makkelijk. In het begin ging ik lekker mee, totdat de woorden opeens een andere klank kregen, en ik opeens vergat wat ik eigenlijk moest zeggen, waarna ik vervolgens dan zeker vijf minuten bezig was om, al reciterend, deze woorden gewoon weer op de juiste manier uitgesproken te krijgen.

Ik weet niet of ik het zou kunnen, dagelijks een uur (je mag zelf je tijd bepalen, maar een uur vinden de meesten het fijnst) zittend voor een rol met Japanse tekens mijn zegje doen. Daarnaast kon ik het ook niet helpen dat ik me steeds afvroeg waarom dat op deze manier allemaal moet. Waarom hebben al die geloven toch steeds van die ietwat vreemde rituelen? Nu ben ik anti-religieus opgevoed, dus waarschijnlijk zal ik het nooit helemaal begrijpen. Maar het intrigeert me wel, al die werelden waar ik geen weet van heb.
En wie weet komt er ooit een moment dat ik een heel duidelijk doel voor ogen heb waar ik dan voor kan chanten. Tot die tijd doe ik het nog maar op de heidense manier, door op mijn eigen gevoel en gedachten te vertrouwen.