Loslaten

Zonder negatief of melancholisch te willen klinken, heb ik de laatste tijd het sterke gevoel dat het allemaal gaat om loslaten. Nee, ik heb geen boeken van de Dalai Lama gelezen, een Mindfulness cursus gedaan of een psycholoog bezocht. Het enige dat ik probeer te doen, is naar mijn lichaam te luisteren. En als er één ding is dat me verteld wordt - op dagelijkse benodigdheden als slaap, eten en toiletbezoek na - dan is het dat mijn lichaam niet wil loslaten.

Ik had nooit verwacht dat het een echt fysiek gevoel zou kunnen zijn, maar het is er wel degelijk. Het herinnert me aan vroeger, toen ik tijdens ruzies met mijn broertje in mijn kamer op de grond zat, met mijn rug tegen de deur, mijn voeten tegen mijn bureau, handen plat op de vloer om mee te duwen. Alles om hem buiten te houden. Nu voelt het alsof ik weer zo zit, maar dan om te voorkomen dat iets de kamer verlaat.

Wat bedoel ik dan? Een jaar geleden zegde ik mijn baan op en koos ik voor het onzekere freelance bestaan. Vanaf dat moment moet je dingen loslaten, als eerste natuurlijk je vaste inkomen. Ik verwachte al dat ik delen van mijn leefstijl zou moeten loslaten: eindeloze koffiedates met vrienden, regelmatig uit eten, en in het algemeen niet over geld na te hoeven denken. Als er minder geld binnen komt, moet je bewuster zijn met hoe je het uitgeeft. Niks mis mee.

Maar gedurende het afgelopen jaar heb ik ook onverwacht dingen moeten loslaten die op een of andere manier te maken hadden met mijn keuzes. Ik moest mensen loslaten die ik belangrijk vond, ideeën over mijn leven waarvan ik niet wist dat ik ze had: ik keek naar mezelf en realiseerde ik me: dit was niet wat ik me had voorgesteld toen ik 10 was. Geen idee wat ik me precies voorstelde, maar niet dit.

Een van de belangrijkste dingen die ik moet leren loslaten is mijn mindset, iets waar ik nog steeds aan werk. Om anderen te kunnen overtuigen van mijn kunnen moet ik er eerst zelf in geloven. Maar dat blijkt moeilijker dan ik dacht. Dus eens in de zoveel tijd zit ik weer met mijn voeten tegen mijn bureau en mijn rug tegen de deur.
En dan het grootste obstakel: angst. Want dat is waar het uiteindelijk allemaal om gaat: de angst te mislukken, de angst om dingen niet te kunnen, de angst om mensen kwijt te raken, angst voor het onbekende leven dat voor me ligt, angst om niet genoeg koffie met vrienden te drinken. De angst maakt dat je verkrampt, dat je je schrap zet en vervolgens niet meer verder komt.

Dus de laatste tijd probeer ik langzaamaan los te laten, me niet te verzetten. Ik probeer mijn benen op te tillen zodat ik niet meer geklemd zit tussen de deur en het bureau. Als iets mijn kamer moet verlaten, dan gaat het maar. Misschien komt het terug, of iets anders kan binnen komen. Je weet nooit wat gebeurt wanneer je de deur open zet....