Het is gemakkelijk om weg te zwijmelen bij mooie fantasieën over grote avonturen, belangrijke gebeurtenissen of andere toekomstige en wellicht daadwerkelijk uitgevoerde projecten. Maar om er dan vervolgens werk van te maken, dat is toch wel een tweede.
Dus kon ik heel makkelijk twee jaar geleden besluiten om over een jaar (in 2010) in New York te zullen wonen. Ik zag het al helemaal voor me: koffie drinken met vrienden in een van de duizenden coffeeshops, aan het werk op een plek met uitzicht over Manhattan, en net als alle andere commuters 's ochtends verveeld in de metro zitten omdat je nu wel weet hoe je het snelst op de plek van bestemming moet komen. Op het moment dat ik het bedacht zweefde ik bij iedere stap die ik zette nog op een halve meter hoogte van geluk omdat ik er (weer) was. Een half jaar eerder zette ik er mijn eerste stappen, werd verliefd, en besloot terug te gaan. Tijdens mijn tweede bezoek werd ik steeds weer emotioneel als ik dacht aan dat grote besluit dat ik zojuist genomen had. Dit zou mijn thuis worden!
Na terugkomst bleek het allemaal niet zo gemakkelijk. Zelfs het uitzoeken van de mogelijkheden kostte tijd en moeite en was vooral erg ontmoedigend. Hoewel ik in mijn fantasieën nog steeds koffie zat te drinken met nog onbekende vrienden, fietste ik in werkelijkheid gewoon weer door Amsterdam, dat er opeens veel mooier, fijner en zonniger uitzag dan dat ik het ooit had gezien. In de afgelopen twee jaar ben ik hernieuwde liefde voor Amsterdam gaan voelen. voor de cafés en theaters, waar ik met vrienden koffie drink, voor het feit dat ik overal op de fiets naar toe kan gaan, voor mijn werk en werkplek. Voor mijn leven hier.
Een mooi moment dus om er even uit te stappen. Niet voor altijd, en helemaal niet lang. Maar lang genoeg om even echt weg te zijn, en andere dingen te proberen. Zonder werk, zonder doel. Ik ga koffie drinken in New York. Ik ga schrijven, filmen en leven. En als het ook daar niet van komt (van dat schrijven en filmen) dan ga ik er gewoon zijn. Omdat het kan. Omdat mijn fantasie in verkleinde versie en met dank aan velen werkelijkheid is geworden.
De belangrijkste les? Dat je moet blijven fantaseren, maar dat je ook moet doen. Want who knows, sometimes dreams can come true.
Talking Big Apple '75
Geen opmerkingen:
Een reactie posten