Uiteindelijk is alles met elkaar verbonden. Althans, zo lijkt het, als je urenlang films over de meest uiteenlopende onderwerpen kijkt. Uiteindelijk hoor je steeds dezelfde namen, zie je nog nooit eerder opgemerkte patronen en realiseer je je dat de wereld kleiner is dan hij lijkt. Er zijn kleine verbanden, vergezochte verbanden en overduidelijke verbanden.
In dit geval gaat het om het laatste: Afghanistan. Twee films, een land. Het land waar ik al naar toe wil sinds ik er in 2002 overheen vloog. En dat, na het zien van verschillende documentaires, en het lezen van die twee beroemde boeken, alleen nog maar aantrekkelijker lijkt. Alleen is het er niet zo leuk. Voor veel mensen in ieder geval.
In The Dancing Boys of Afghanistan wordt getoond hoe een eeuwenoude traditie illegaal (maar gedoogd, zoals wij het zouden noemen) voortgezet wordt. Kleine jongens van ongeveer tien jaar, die al dan niet met toestemming van hun ouders worden meegenomen door.. ja, hoe moet je ze noemen? Criminelen, rijke maffia, vieze mannen. De jongens worden opgeleid tot dansers, worden verkleed als vrouwen en moeten voor oudere mannen dansen. Ze krijgen een opleiding en kost en inwoning, maar ze kunnen geen kant op. Ze gaan niet zonder hun eigenaar - want dat zijn het uiteindelijk - de straat op, ze mogen niet alleen met de interviewer in een kamer, ze krijgen voorgezegd wat ze moeten antwoorden. Het is benauwend, verontrustend. Prachtige jongens, die behalve met hun kunsten ook op andere manieren de mannen moeten dienen. "Sommigen vragen om sex," beweert een legerleider die zijn jongen heeft weggedaan toen hij ging trouwen.
Je bent blij dat Jabar en Zahir niet in zo'n situatie zitten. Tijdens de eerste minuut van Addicted in Afghanistan, want daarna ben je meer dan een uur getuige van hun heroïnegebruik. Ze liggen in huis, hangen op straat, commanderen hun zus. Maar ze zijn vooral high. Met ingevallen ogen zitten ze naast elkaar. Hun knieën opgetrokken tot naast hun oren, hun dunne armen losjes daaromheen geslagen. Ze proberen herhaaldelijk af te kicken, maar steeds weer mislukt het, is de nood te hoog. Hun vriendschap is hun ondergang. Steeds weer verleiden ze elkaar tot nog een 'shot'; geroutineerd verhitten ze wat aluminium, roken de rook en vallen in slaap.
Bij het IDFA zie je de gezichten achter kleine artikeltjes in de krant, waar je overheen leest en die je nauwelijks opslaat. Maar ze zijn er wel. Zahir, Jabar, en alle jongens die op dit moment, nu ik dit schrijf, als meisje dansen voor oude mannen, niet wetend wat de nacht zal brengen.
The dancing boys of Afghanistan
Addicted in Afghanistan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten