Afgelopen weekend liep ik tot in mijn enkels in de afgevallen bladeren, in een bosje bij Apeldoorn. Dagenlang hadden we binnen gezeten, deels door de reden van onze aanwezigheid op die plek - repeteren - deels door de regen. Maar op zondag scheen de zon. Het was koud, de late middag had al ingezet, maar we wilden zo graag. En dus stapten we door de bladeren, over paden die onzichtbaar waren geworden.
Soms kan het gebeuren dat je opeens middenin een herinnering zit, qua geur, en vooral gevoel. Ik liep opeens weer in het bos waar ik liep toen ik zes was. Met een vriendinnetje dat tijdens de herfstvakantie een paar dagen kwam logeren. We zochten eikels en blaadjes om later thuis poppetjes mee te maken. De geur van de bladeren, die nat en vergeeld over elkaar heen lagen. Het mos dat rijkelijk groeide op oude takken, de kou in de lucht, paddestoelen langs boomstammetjes.
Maar vooral dat gevoel: rondrennen door de bladeren, vies mogen worden omdat je je speelkleren aan hebt, de grootte van het bos niet kunnen inschatten omdat je geen idee hebt van de omvang van de wereld.
We hadden geen idee van de geur, van het gevoel. Pas nu, meer dan een kwart eeuw later, kon ik een gevoel toedichten aan dat moment van lang geleden. En ook al weet ik van het mos, de natte bladeren en de kou in de lucht, heel even voelde ik weer dat gevoel van die eindeloze week vakantie, het rondrennen door de bladeren, en onze voeten die we daardoor niet meer konden zien.
Het flitste allemaal in een paar tellen door me heen. En toen liep ik weer gewoon in het bos met mijn vrienden van nu paddestoelen te zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten